Vier jaar geleden rolde Perjan in het vrijwilligerswerk bij de KWS, toen hij in de stand-by terechtkwam. Sindsdien heeft hij binnen het wedstrijdcomité al heel wat verschillende taken op zich genomen. “Je steekt er als zeiler zóveel van op,” vertelt hij. “Je krijgt een totaal ander beeld van wat er allemaal achter de schermen gebeurt. En dat zorgt er ook voor dat je zelf bewuster gaat zeilen.”

Deze Sneekweek richt Perjan zijn blik op iets nieuws: het protestcomité. “Ik vind het interessant om te zien hoe daar gedacht wordt. Als zeiler beleef je een protest heel anders. Maar als comitélid kijk je veel strikter naar de regels. Het is vaak zwart-wit en heel regeltechnisch. Dat maakt het juist leuk en interessant om te doen.” Aan het begin van dit jaar werd hij benaderd door Johan, wedstrijdleider van de Sneekweek, én zijn vrouw Dina Schurer. Of hij niet eens wat wilde doen voor de Sneekweek? “Ik ben toch al zo vaak op het eiland,” lacht Perjan, “dan kan de Sneekweek er ook wel bij.” 

Of hij er ook een betere zeiler van wordt, met die nieuwe protestervaring? “Je kijkt anders naar situaties op het water. Ik ga niet ineens op alles en iedereen protesteren hoor, maar je snapt de regels beter en kunt situaties sneller inschatten en voorkomen. Dat helpt. Maar ik ben niet iemand die met het mes op het dek vaart. Dat is gewoon niet mijn manier van zeilen.” 
 

Tekst: Leonie van der Zee

Foto: Jorrit van den Eerenbeemt